Żółcień indyjska to złożony pigment składający się głównie z soli kwasu euxanthic (euxanthate magnezu i euxanthate wapnia), euxanthone i sulfonowanego euxanthone. Znany jest również jako purree, snowshoe yellow, gaugoli, gogili, Hardwari peori, Monghyr puri, peoli, peori, peri rung, pioury, piuri, purrea arabica, pwree, jaune indien (francuski, holenderski), Indischgelb (niemiecki), yìndù huáng (chiński), giallo indiano (włoski), amarillo indio (hiszpański). Krystaliczna forma rozpuszczała się w wodzie lub mieszała z olejem, tworząc przezroczystą żółtą farbę, która była używana w indyjskich freskach, malarstwie olejnym i akwarelach. Po nałożeniu żółcień indyjska tworzyła wyraźny, głęboki i świecący pomarańczowo-żółty kolor, który ze względu na swoją fluorescencję wydawał się szczególnie żywy i jasny w świetle słonecznym. Mówiono, że ma nieprzyjemny zapach. Była najczęściej używana w Indiach w okresie Mogołów i w Europie w XIX wieku, zanim stała się niedostępna na rynku około 1921 roku.